En nee, dat plan was niet om een nieuwe meidengroep te beginnen! Dat wilden we jullie niet aandoen.
An, An en ik, wij hebben, naast onze voornamen nog wel meer gemeenschappelijk. We zijn drie naaiblogsters, zonenmama’s, wonen niet al te ver uit elkaar en zijn alle drie enthousiaste klanten bij Madeline de stoffenmadam. En daar begon ons plan. Want een goede maand geleden kregen we bijna gelijktijdig een crush op de nieuw binnengekomen velvet stoffen.
Velvet, overal aanwezig in het modebeeld. Bij mij riep het vooral de herinnering op aan een bordeauxrood topje dat ik droeg met oudjaar, ergens in de jaren ’90. Niet direct mijn meest flatterende outfit. Die hele velvet-revival ging ik dus mooi aan mij voorbij laten gaan.
Tot ik bij Madeline deze gebloemde velvet zag. Zacht, niet te glimmend, prachtig van print, luxueus, een heerlijk mooie kwaliteit. Verloren. Ik was verloren!
Ik had nog niet direct een patroon in gedachten en stelde mijn aankoop dus nog even uit. Dat had ik beter niet gedaan, want de blauwe flower velvet was in geen tijd uitverkocht. Gelukkig bestelde Nancy de zwarte variant. Dat werd de mijne!
Nononsonsmom An had de blauwe wel meteen gekocht. Maar ook zij had nog geen patroon gekozen. Gelukkig hadden wij onze derde An! Die kocht een andere blauwe bloemenvelvet en vertelde erbij dat ze de Solange uit La Maison Victor zou maken.
Ik had dat patroon ook al goedgekeurd en zo besloot ook de laatste An om voor een Solange te gaan.
Drie An’nen, drie keer velvet, drie keer een Solange, … dat konden we niet zomaar laten passeren. Dus planden we een date. Voor een heuse fotoshoot!
Steven, de man van Krullenbol An, is hobbyfotograaf en wilde ons in onze velvetjurkjes vastleggen op beeld.
We spraken af om wat te paraderen op het Paradeplein in Lier, trotseerden de regen en de koude en hadden vooral héél veel plezier. Steven zorgde voor mooie plaatjes en wij lachten en showden.
An’nen, Steven, wat mij betreft, is dit voor herhaling vatbaar!
Nog kort wat informatie over mijn kleedje. Ik verlengde het patroon een heel stuk (ik denk meer dan 10 cm). Een kleedje tot aan de knie, is meer flatterend voor mij.
De borstnepen werden wat lager gelegd.
En de afwerking met biais aan de hals werd vervangen door een boord uit de stof zelf, in schuindraad geknipt.
De mouwen werden verlengd tot een 3/4de mouw.
De zakken liet ik weg om onflatterende bobbels te voorkomen en de rits werd ook weggelaten. Die is nergens voor nodig.
Ik besloot om een riem te maken bij het kleedje en vind dat eigenlijk heel leuk staan. De velvet valt vloeiend genoeg om licht te ‘bloezen’ over de riem. Ook zonder riem ben ik heel content, maar ik vergat om hem ook eens uit te doen voor de foto’s.
De stof is een zaligheid om te dragen! Zo zacht. Het kleedje geeft mij een luxueus gevoel. Velvet is glad en doet een beetje zijn eigen goesting. Toch vond ik de stof redelijk gemakkelijk te verwerken. Ik naaide alles met mijn gewone machine, geen overlock, gebruikte het ingebouwde boventransport (Leve Pfaff!) en naaide met steeklengte 3, iets groter dan een gewone steek dus.
Zo, een lange uitleg! Terwijl ik gewoon wil zeggen: ‘Kijk eens wat een toffe kleedjes wij maakten!’
An en An: dat was een strak plan! X
Meer foto’s bij beide An’nen: Nononsonsmoms, Krullenbolblog.
Stof: velvet, Madeline de stoffenmadam
Patroon: Solange, La Maison Victor, editie 4 (juli/augustus 2017)
Fotograaf: Steven Corsmit
Paspelpoezen 